Test Inov8 Mudclaw 265

Ulewny deszcz wściekle siekący dach i potężne grzmoty wywracające wnętrzności na lewą stronę niczym basy w aucie stuningowanym w warsztacie jakiegoś czarta nie dawały zbyt wiele nadziei. Leżałem opatulony śpiworem pośrodku nocy odliczając bezsenne minuty do startu Chudego Wawrzyńca. Nie wiem co bardziej przeszkadzało mi spać – pandemonium za oknem czy to w mikroskali, w mojej głowie. Burza i myśli uspokoiły się w końcu. Stojąc na rynku w Rajczy wiedziałem, że nie będzie łatwo. Umysł szukał otuchy i pocieszenia. Jedna z myśli brzmiała: „przynajmniej będzie porządny test dla butów”. I tak właśnie było – Inov8 Mudclaw 265 przetestowałem dość solidnie a ostatni sprawdzian miał miejsce na 85km szlaków Beskidu Żywieckiego.

buty mogłem testować dzięki uprzejmości Krzyśka Dołęgowskiego i firmy Inov8

 

Kilka kilogramów błota wcześniej wyjąłem dziewicze jeszcze buty z pudełka, pierwsza myśl – hardkor. To nie jest hybryda do wszystkiego, to nie jest popularne obecnie obuwie door-to-trail. Prawie centymetrowe zęby szczerzyły się do mnie w grymasie, który tylko połowicznie przypominał uśmiech. Całe szczęście, że są gumowe, inaczej można byłoby się przestraszyć.

Ze mną można tylko pójść na wrzosowisko. I zapomnieć wszystko.
Przyjrzyjmy się temu co o Szponach mówi producent. Ilość amortyzacji – jedna strzałka, co oznacza, że należą do grupy najmniej amortyzowanych butów w ofercie Inov8. Po założeniu na stopę czuć, że jest dość twardo. Piszę „dość” ponieważ na co dzień biegam prawie wyłącznie w mało amortyzowanych butach i pod tym względem Mudclaw nie robi na mnie wrażenia. Nie jest to twarda deska bez jakiejkolwiek amortyzacji ale z drugiej strony jest jej po prostu niewiele. Dalej: kopyto, na którym wykonano but to ‘Precision Last’ – jak głosi opis, but przylega ściśle do stopy, poprawiając kontrolę w trudnym terenie. Faktycznie, but jest dość wąski jak na moje gusta, ja lubię mieć mnóstwo miejsca z przodu. Na szczęście nie jest płytki i moja grubaśna stopa dobrze się mieści, choć należy zaznaczyć, że wziąłem buty o 0,5cm większe niż zazwyczaj, myśląc o czekających mnie długich godzinach zmagań w górach. Co ciekawe, podeszwa ma zaledwie 9mm grubości pod piętą i 6mm pod śródstopiem, co daje niewielki spadek 3mm. Wydaje się grubsza ale dzieje się tak za sprawą potężnych 8mm zębów bieżnika, o których więcej w dalszej części. Cholewka – wykonana z mocnego materiału pokrytego powłoką DWR. But dedykowany jest na bezdroża, w trudny teren o grząskim bądź luźnym podłożu.

Powyższa krótka charakterystyka daje pojęcie o istocie Mudclawa – zgodnie ze swym mianem, ma wbijać się, wgryzać w podłoże, w myśl brytyjskiego „fell running”.

Jako, że w Poznaniu zbyt wiele rozległych wrzosowisk i wzniesień nie uświadczy się a buty dostałem na tydzień przed planowanym wyjazdem, pierwsze próby ze Szponami odbywały się w malowniczych okolicznościach przyrody Gór Stołowych.

Bring your daughter to the slaughter…

Po wyjęciu Inov8 z pudełka zwlekałem chwilę zanim je przymierzyłem. Czułem się trochę jak kierowca, który na co dzień jeździ małym autem a teraz ma wsiąść do czołgu. Jak to będzie? Pierwsze wrażenia pochodzą z oczu i rąk: widać i czuć od razu, że buty są bardzo, bardzo solidne. Albo inaczej: ma się wrażenie, że producent wyobraził sobie, co głupiego może biegaczowi przyjść do głowy podczas biegu i zabezpieczył but na każdą taką okoliczność: materiał cholewki wygląda tak, jakby był pomyślany do biegania maratonu po krzakach. Gumowy otok palców pozwala na grę w piłkę kamieniami różnej wielkości a jeśli chciałbyś pobawić się w ochlapywanie przechodniów wodą z kałuży, do wysokości 3cm but nie powinien w ogóle przepuścić wody. Oczywiście tym jednak, co najbardziej rzuca się w oczy, są gumowe zęby do zjadania nieprzyjaznego terenu.

Cała ta konstrukcja musi nieco ważyć – w moim rozmiarze (44) jest to ok. 280g. Dużo w porównaniu z innymi moimi butami, żadne z nich jednak nie chronią w terenie w połowie tak dobrze jak Mudclawy. Jak już wspominałem, mają 3mm dropu. Wkładka jest na tyle cienka, że nie zastanawiałem się nad jej wyjmowaniem. But mimo sporej ilości gumy w podeszwie jest elastyczny jako że podeszwa nie jest gruba. Zapiętek jest miękki, brak jest usztywnień, kontroli pronacji i innych tego typu pomysłów. Posiada więc większość z cech obuwia do „naturalnego biegania”, jednocześnie dając dużą ochronę.

Pierwsze próby w terenie przeprowadzone zostały nad morzem. Potruchtałem razem z Anią trochę po łąkach, trochę po drogach gruntowych, trochę po jakimś gruzie, trochę po piasku i wreszcie po asfalcie. Bieganie po asfalcie nie należy do przyjemnych doznań. Kołki są grube i wysokie, ma się wrażenie biegania na szczotce. Dodatkowo gumowe słupki uginają się nieco i odchylają, co daje poczucie niestabilności. Ponieważ, rzecz jasna, nie zagłębiają się w twardym podłożu, podeszwa zdaje się grubsza o długość kołków bieżnika, stopa jest o tle dalej od podłoża. Wszystko razem sprawia nieprzyjemne wrażenie.

Sytuacja diametralnie zmienia się gdy podłoże jest miękkie bądź sypkie. Zęby zagłębiają się w teren, stopa zbliża się do podłoża, trakcja jest genialna, stabilność jest bez najmniejszego zarzutu. But staje się wygodniejszy, dynamiczny, jakby wstępowało w niego życie, jakby drapieżnik budził się do życia czując materię organiczną w zębach…

Pierwszym konkretnym sprawdzianem był jednak Maraton Gór Stołowych. Wszystkie zalety (oraz wady) Inov8 ujawniły się ze zmultiplikowaną mocą: przyczepność na śliskich zbiegach była genialna, żadnych uślizgów, poczucie absolutnego bezpieczeństwa. Palce świetnie chronione, nie miały co prawda tyle miejsca jak w innych moich butach – lubię jak mają zupełną swobodę – ale wystarczająco by móc pracować i by nie było z nimi żadnych problemów – otarć, pęcherzy, odcisków itd. Stopa dobrze trzymana przez cholewkę nie przesuwała się, nawet podczas szybkich zbiegów. W podejściach but również zachowywał się bardzo dobrze, generalnie tym lepiej im bardziej wymagające było podłoże. Podeszwa – dość cienka ale jednocześnie w całości pokryta gumą, dawała dobrą ochronę przed nierównościami, ostrymi kamieniami; dość powiedzieć, że nierówności czułem ale nie powodowały one bólu, po biegu również stopy nie były mocno zmęczone przez nierówności terenu. Odcinki asfaltowe dało się pokonać sprawnie, choć czuć było, że te buty po prostu nie są do tego. Jedynym odczuwalnym minusem były zbiegi po większych kamieniach, w takiej sytuacji potrzebna jest większa powierzchnia styku podeszwy z podłożem oraz wrażenie większej jego bliskości. To była jedyna sytuacja, w której w Mudclawach nie czułem się bezpiecznie, biegłem zachowawczo i z wyraźnym uczuciem dyskomfortu.

Po powrocie z Kotliny Kłodzkiej dalej przygotowywałem się do najważniejszego startu w sezonie – Chudego Wawrzyńca a czyniłem to również na podpoznańskiej Górze Dziewiczej. W leśnych, błotnistych warunkach buty sprawdziły się znakomicie i bardzo je polubiłem.

Zabierając je w Beskidy czułem, że mam w nich świetnego sprzymierzeńca.

Mam kły, mam pazury

Świt w Beskidach. Pierwsze asfaltowe kilometry za mną, teraz wilgotny, mglisty poranek i jeszcze 80km przede mną. Podbieg, błoto, kamyki, trawa, rosa, zbieg, mokro, skok przez kałużę, dłonie na uda i marsz pod górę, potem znowu zbieg, i tak w kółko przez kilkanaście godzin. Dostałem to co chciałem. Drewniane łydki, uda z gumy, żołądek niezdolny przyswajać jedzenie, i stopy gotowe same się odrąbać. Tak było trzeba, dzięki Mudclawom udało się chociaż zminimalizować straty.

Przez bite pół doby przyczepność była znakomita. Nawet na najgorszych podejściach pod Świtkową i Oszusa nie wywaliłem się, o co było naprawdę nietrudno. W głębokim błocie Mudclawy trzymały moje nerwy na wodzy podczas gdy innym wokoło puszczały wraz z utraconą trakcją. Na zbiegach mogłem spokojnie puścić nogi tam gdzie byłem w stanie. Kamienie, korzenie, nierówności nie sprawiały problemów. Czucie podłoża było zachowane ale przefiltrowane przez podeszwę tak że nie musiałem zwalniać przez ból stóp. Pomimo wilgoci i deszczu do wnętrza buta woda się nie dostała. Palce ani razu nie odczuły kontaktu z kamieniami dzięki ochronnemu otokowi. Stopa nie przegrzała się. Im było trudniej tym bardziej buty mi pomagały i jeżeli ktoś w tym duecie siał czasami wiochę, był to biegacz.

Przez ostatnie godziny wolałem nie spoglądać na buty i nie zastanawiać się co się dzieje. Pochłaniało mnie to by w jednym kawałku dotrzeć do mety. Tym większe było moje zdziwienie gdy obejrzałem buty na mecie, zastanawiając się czy jeżeli na nie zwymiotuję, zrobi im to różnicę. Z pewnością bym je tym obraził, szczególnie, że to co mnie prawie zniszczyło na Mudclawach nie wywarło specjalnego wrażenia. Wydawało mi się, że przynajmniej kilka zębów wybiłem na kamieniach, tymczasem nie brakowało ani jednego. Spodziewałem się śladów walki cholewki z otoczeniem – nic. No cóż, wyglądały lepiej niż nowe, pomimo brudu.

Być może nie jest to zbyt fachowe porównanie ale jeśli byłbym RIncewindem, Inov8 Mudclaw byłyby moim Bagażem.

A teraz do rzeczy:

To nie są buty, które chronią właściciela tak jak większość dostępnych na rynku modeli: pluszową amortyzacją, sztywnością podeszwy, wzmocnieniami cholewki itd. Pomagają przetrwać ciężkie warunki stawiając warunki nie mniej wymagające: trzeba mieć silny aparat ruchu, radzić sobie z niewielkim dropem i małą amortyzacją. Nie skontrolują pronacji, nie zaparzą też kawy, obronią jednak gdy podczas karkołomnego zbiegu traficie na perfidnie ostry kamień albo szukając szlaku wlecicie w kolczaste zarośla. Przede wszystkim jednak będą ryć glebę jak dziki dając najlepszą możliwą trakcję w trudnym terenie. Wytrzymają wiele albo jeszcze więcej. Jeżeli asfaltowych przelotów lub równych dużych kamieni będzie więcej niż kilkanaście procent, wybrałbym inne obuwie. Im bardziej mokro, grząsko i paskudnie, tym lepiej się sprawdzą.

Z niecierpliwością oczekuję zimy – w śniegu powinny dawać świetnie radę. Kołki bieżnika są wysokie i rzadko rozstawione – błoto tego nie zalepia, śnieg również nie będzie.

Na koniec – wtręt osobisty. Jestem z natury tchórzem. Wybieram to co znajome i bezpieczne. Schodzę z drogi pijanemu towarzystwu, nie mieszam alkoholi, nie puszczam fajerwerków w Sylwestra. Kiedy jednak na nogi zakładam Mudclawy, słyszę w uszach Ozzy’ego i budzi się we mnie zwierz.

Howling in shadows

Living in a lunar spell

He finds his heaven

Spewing from the mouth of hell

Those that the beast is looking for

Listen in awe and you'll hear him

 

Bark at the moon…

Set in stone

W języku angielskim jest takie wyrażenie: "set in stone", na określenie czegoś, co jest silnie utrwalone, niepodważalne, zdolne oprzeć się zmianie, czasowi, wpływowi innych...

"Zawsze szczerze powtarzam, że maratonu nie lubię, boje się go, stale ogarnia mnie przed startem lęk i niepokój. Ale staram się wierzyć, że tym razem nie będzie bolało, a jednak boli tak samo mocno! Zawsze walczę sama z sobą, z nikim innym, tylko z sobą i czasem. Nie liczą się rywalki i  nagrody. Podczas maratonu jestem tylko ja i biegnący ze mną czas."

Tak mówi w wywiadzie dla bieganie.pl Karolina Jarzyńska. Słowa te każdy może odnieść do siebie, nawet jeśli biegamy dwa razy wolniej...

Od Karoliny możemy uczyć się nie tylko poświecenia i wytrwałości ale przede wszystkim trzeźwego osądu rzeczywistości - tak długo jak nasze bieganie będzie walką z innymi, na zawodach i poza nimi, nigdy nie osiągniemy szczęścia i satysfakcji, bo zawsze będzie ktoś lepszy. Jeżeli jednak zmierzymy się z sobą i własnymi słabościami i walkę wygramy - tego zwycięstwa nikt nigdy nam nie odbierze.

Będzie utrwalone w kamieniu.

cały wywiad możecie przeczytać tutaj:

http://bieganie.pl/?show=1&cat=34&id=5926

O tym, jak łatwo wątpliwości same sieją się w sercu przekonałem się ostatnio kiedy swoje zmagania na trasie maratonu w Poznaniu opisałem na blogu na forum bieganie.pl. Prowadzę bloga od czterech lat, mam grono znajomych, których biegowe poczynania śledzę czerpiąc inspirację dla siebie. Wzajemnie komentujemy swoje wpisy, motywujemy się, wspieramy. Tymczasem mój post post-maratoński nie doczekał się ani jednego komentarza. Nie ukrywam, ze w mojej głowie postała myśl: "chyba w tym co zrobiłem nie było nic ciekawego i wartościowego". I choć myśl ta szybko znikła, pozostała refleksja, że szukanie akcpetacji i dowartościowania przez innych poprzez bieganie jest ślepym zaułkiem, że z definicji długodystansowiec jest samotnikiem i jeśli poza samym sobą akceptacji nie znajdzie, będzie nieszcześliwy.

Pokoloruj drwala

W wakacje 2009 byliśmy z Anią w Hiszpanii. W owym czasie (cóż za piękny, biblijny zwrot) nasza przyjaciółka Agi mieszkała i pracowała w Barcelonie, mieliśmy więc gdzie się zatrzymać. Była to pierwsza nasza wspólna podróż zagraniczna (i jak dotąd ostatnia – dzięki dzieciaki!), same przygotowania były wielka przygodą. Przygoda miała być tym większa, że po raz pierwszy w życiu mieliśmy lecieć samolotem.

Start nie był zbyt przyjemnym doznaniem. Przeciążenia, dziwne uczucie gdy nabieraliśmy wysokości, klaustrofobiczne wrażenie zamknięcia w stalowej puszce zawieszonej gdzieś nad ziemią… Z drugiej strony niesamowite widoki  miast, rzek, oglądanych z lotu mechanicznego ptaka. Nie to jednak było największym przeżyciem dla mnie.

W pewnym momencie gęsto tkany dywan chmur przesłonił krajobraz poniżej. Nie widać było nic poza oceanem różnych odcieni bieli. Ponad nami zaś – czyste niebo. Na oceanie błękitu zawieszona świetlista kula, rozpalona do białości. Gdy popatrzeć wysoko w górę – błękit przechodzi w granat, tam gdzieś jest kosmos. Niewiarygodne jaki świat jest wielki, że wszędzie jest bezchmurne niebo – wystarczy wzbić się odpowiednio wysoko, ponad chmury. Rzecz nie do pomyślenia kiedy jest się tam na dole, kiedy ciężki sufit szarości przygniata człowieka i wgniata w tego samego koloru ziemię (określenie mylące, pod nogami w mieście ma się przecież betonowo - kamienną masę).

Każdy przecież choć raz widział bezchmurne niebo i wie, że chmury nie pożerają słońca. Jednakże często mam wrażenie, że jest inaczej.

Niedawno miałem wątpliwą przyjemność oglądać sesję fotograficzną zatytułowaną FULLBEAUTY. Bez wdawania się w szczegóły, artystyczne zdjęcia chorobliwie otyłych roznegliżowanych kobiet opatrzone są takim oto płaszczykiem: fotograf przedstawia kobiety powszechnie uważane za otyłe chcąc pokazać pełnię ich piękna i przeciwstawić się jednocześnie kulturowym stereotypom tego, co piękne, dyktatowi mediów kreujących nierealne ideały kobiecości.

Pod pozorem akceptacji kobiecości i przełamywania stereotypów dzieje się jednak coś moim zdaniem bardzo niebezpiecznego i znamiennego. Obok kreacji stricte artystycznej tworzy się nową rzeczywistość, w której patologia jest nazywana pięknem, a określenie czarnego białym – łamaniem stereotypów i narzuconego (przez media, społeczeństwo, system, w gruncie rzeczy nieważne kogo) dyktatu. W całej sytuacji najbardziej pokrzywdzone są moim zdaniem owe biedne kobiety, które nie mogąc zaakceptować swojego ciała szukają ratunku na zewnątrz. Niestety zamiast realnej pomocy dostają ułudę na zasadzie: zaakceptuj siebie taką jaką jesteś.

To z kolei pokazuje ogólną właściwość naszych czasów: obniżenie wymagań, przede wszystkim tych, które stawiamy wobec samych siebie. Wystarczy uznać, że jestem inny, ba, zgoła wyjątkowy – i już mogę sam tworzyć wartości, ustawiać sobie odpowiednio poprzeczkę, wyznaczać cele – wszystko skrojone na własną miarę, dobrane tak bym na pewno temu sprostał.

Kim jesteś? – jesteś zwycięzcą!

W gronie swoich znajomych mam kilka osób, które podejmują różnego rodzaju aktywności fizyczne. Reakcje otoczenia można obserwować przez ruch np. na facebooku. Wycieczka rowerowa, trucht po parku, weekend w górach – wydarzenia te ewidencjonowane są na społecznościowym portalu, okraszone zdjęciami i linkami do aplikacji mierzących czas, dystans, tempo i wszelkie inne parametry. Wpisy zyskują tzw. lajki oraz komentarze. Nieraz już ego srogo cierpiało – jak to jest, że moje wybieganie 50km zbiera mniej pochwał niż godzinny jogging? Dlaczego górskie ultra nie spotyka się z falą zachwytu skoro zdobycie byle górki wywołuje lawinę ochów i achów? Ach, okrutny losie!

Dr Marek od teatru zwykł opowiadać nam o warsztacie aktorskim. Opowiadał w jaki sposób aktor wzbudza w sobie silne emocje i np. naprawdę płacze na scenie. Załóżmy, że jestem wrażliwym facetem i oglądam w telewizji melodramat. Ze współczuciem obserwuję, jak on ją kocha a ona to lekceważy. Jest mi szczerze przykro i serce me przepełnia współczucie. Jednakże dopiero gdy wyobrażę sobie, że to JA i że to MNIE się przytrafia, kieruję kroki w stronę w stronę lodówko-zamrażarki,  z przepastnych czeluści której dobywam kubełka z lodami. Nakrywszy się kocem opróżniam kubełek, pochlipując i ciągnąc nosem. Bo to dopiero odniesienie sytuacji do samego siebie sprawia, że pojawiają się najsilniejsze emocje.

Ten sam mechanizm działa w sytuacji gdy ludzie mają do czynienia z „wyczynem”. Godzinne bieganie to coś, co ludziom nieaktywnym imponuje ale także coś, w czym sami siebie są w stanie wyobrazić. Kilkunastogodzinny bieg w górach, wspin na Matterhorn czy wygrana w Kona leżą poza granicami ludzkiego wyobrażenia o własnych możliwościach, poza granicami tych marzeń, które podejmują się urzeczywistnić. „lajkując” czyjeś dokonanie nie docenia się tej osoby, ale własne wyobrażenie o samym sobie – „tak, fajnie byłoby to samemu zrobić”. Egoizm czystej wody. Łatwo posądzić Kiliana albo Chrissie o doping, lub określić ich jako „z innej planety” – odsuwa się ich tym samym poza granicę wyobrażenia, nieznośne byłoby bowiem dopuszczenie, że są takimi samymi ludźmi jak my, tylko że my nie potrafimy zdobyć się na to co oni.

Łatwiej jest obniżyć wymagania, zawiesić poprzeczkę niżej, za sukces uznać samo uczestnictwo, każde najmniejsze drgnienie małego palca. Piękno i wspaniałość rzeczywiście są wtedy wszędzie i wara komukolwiek to krytykować i poddawać w wątpliwość.

Ponad chmury

Czy wszyscy tak myślą i robią? Oczywiście, że nie. Czy ja sam jestem wolny od tego rodzaju postępowania? Bynajmniej. Sam czasami udaję, że przyczłapał wielki smok, zeżarł słońce a nosem wypuścił dymy chmur. W głębi serca wiem jednak, że to nieprawda, widziałem to wtedy lecąc samolotem.

Jak obłok wiedza tajemna, jak obłok  fantasmagoria,

jak obłok cudze spojrzenia, jak obłok pewność ulotna.

śpiewał Marek Grechuta.

Ponad magią obłoków jest słońce, kto się chce wygrzać w jego blasku, musi mieć czelność rozgonić chmury.