Styczniowe rozkminy

Nie mam ostatnio czasu na myślenie, a tym bardziej na pisanie. Zresztą: o czym tu pisać, skoro nic się nie wymyśliło?

Ostatnie 3 tygodniowe były bardzo średnie pod względem treningu. Najpierw przypętało się jakieś przeziębienie, były Święta – miało być więcej biegania, a było mniej – a potem znów jakaś infekcja… Dziś dla przykładu ustawiłem sobie budzik na 6:40, w planach było wybieganie z Łukaszem. Budzik zadzwonił, ale o 7:40. No cóż… poszedłem dalej spać, nie mając sił ni ochoty walczyć z okrutnym losem.

Tłumaczenie książki Hala Koernera idzie wolniej, niż zakładałem, ale powoli nabiera tempa – mam teżewe z poprzedniego roku – tam tez początek roku był średniawy. Dieta leży i kwiczy, waga pokazuje 81-82 kg.

W czasie okołoświątecznym miałem doskonałą okazję sprawdzić na sobie, jak działa chemia ze śmieciowego żarcia. W Wigilię wieczorem, po okresie Adwentowego postu słodyczowego, nafutrowałem się jak opos na zimę. W efekcie w Pierwsze Święto rano czułem się jak ZWŁOK: poziom histaminy w Himalajach, trudności z oddychaniem, tempo o 40-50s/km gorsze niż zwykle przy tej samej intensywności. Pierwsza godzina biegu była koszmarem, potem na szczęście jakoś się oczyściło, odbudowało… Ale wahania nastroju, zgony energetyczne, śpioch dopadający ok. 18-19, 

MA-SA-KRA!

Muszę zrobić detoks i przejść na dietę. PIRIOD.

Dzisiaj mimo rannych psikusów losu zebrałem się pod wieczór na trening. Pobiegłem na siłownię, by tam przekonać się jak dwa tygodnie bez żelastwa potrafią osłabić początkującego acz ambitnego forfitera, tfu, krosfitera. Wymęczyłem trening i pobiegłem do domu.

Droga powrotna okazała się wyzwaniem. Pełzam w kierunku legowiska ślimaczym tempem, a przed sobą spostrzegam SILNĄ GRUPĘ W STANIE WSKAZUJĄCYM NA SPOŻYCIE. Fak. No dobra, może przebiegnę na drugą stronę ulicy? Jadą samochody, nie da rady. Kolesi jest z ośmiu, zajmują całą szerokość drogi. Jeden staje, zaczyna ściągać/zakładać kurtkę czy coś, drugi kolega przystaje koło niego. Może nie zauważą. Jasssne. Obracają się w moją stronę, zaczynają naśladować ruchy biegowe. No dobra, parabiegowe. Wspaniale. Rozumiem, że w tej chwili bardziej przypominam naćpaną kaczkę próbującą tańczyć walca paryskiego (tak, wiem, że istnieje walc paryski, o to chodziło w żarcie) niż biegacza, ale litości, ja próbuję się dostać do domu…

Machają do mnie ręcami jak Wąski do Siary. Zatrzymuję się i słucham bełkotu, w którym nie rozpoznaję treści.

„No, spoko” – mówię. No spoko zawsze działa.

Kolega otwiera szeroko ramiona. Wiem, że w tej chwili waży się, czy dostanę lepę w ucho, czy mnie przytuli. „Chodź z nami na dziwki. No, chodż.” – słyszę. „Stary, biegnę do żony i do dzieciaków, dzięki.” – próbuję w ten deseń. Muszę wyważyć delikatną proporcję między elokwencją a jej brakiem.

„Ja też mam dzieci, dwójkę” – pojawia się argument. „Biegnę do żony, już dzwoniła, muszę się pospieszyć” – jestem konsekwentny. Drugi kolega wtóruje. „Ja też mam żonę, ale jest najgorsza. Idziemy do burdelu. Chodź z nami.” Pokazuje mi obrączkę. Pierwszy ziomek uderza z grubej rury: „Napijemy się whisky. No, co, ZE MNĄ SIĘ NIE NAPIJESZ?”. Łyski, grubo... Kurna, to się naprawdę dzieje! Zdanie-klucz, wytrych otwierający wszystkie drzwi do pijactwa.

„Nie, no, nie mogę, sorry. Wypiję Twoje zdrowie w domu.”

Posmutnieli. Widzę, że ich uraziłem. Przykro mi się zrobiło, ale co zrobić? Czekam na pokutę, jaką mi wymierzą. Byle nie po okularach.

„To biegnij dookoła!” – kolega zastępuje mi drogę i wskazuje kierunek, z którego przybiegłem. Tak sytuacja. „No, dobra, wszystkiego dobrego” – rzucam i wycofuję się powolutku.

„DOOKOŁA BIEGNIJ” – powtarza z naciskiem, jakby to była straszna klątwa.

Uśmiecham się, rzucam: „Trzymajcie się!” i biegnę z powrotem. No nic, nie było najgorzej, ale nie chciałbym ich spotkać, jak będą wracać.

DOOKOŁA BIEGNIJ. To chyba motto mojego życia, albo przynajmniej mojego biegania. 

BIEGNIJ DOOKOŁA. Będę o tym rozmyślał przed snem.

BIEGNIJ DOOKOŁA. Czego i Wam życzę.